28 november 2024
Rob Heebink (34) werkt al sinds zijn zestiende in de ouderenzorg. Het is zijn grote passie. Daarom maakt hij vlogs en blogs in zijn werkomgeving en geeft hij lezingen en gastlessen: om de buitenwereld te laten zien hoe mooi zijn vak is en hoe ouderen opbloeien van een beetje aandacht. Hij moet er niet aan denken dat robots de ouderenzorg overnemen. ‘Ik zou het mooi vinden als we in plaats van een zorgsector weer een zorgcultuur kregen.’
Tekst: Friederike de Raat Foto’s: Frank Ruiter
Rob Heebink was een jaar of tien toen er een einde kwam aan het boerenbedrijf van zijn ouders. Oorzaak: varkenspest. ‘Toen schijn ik gezegd te hebben: Als ik dan niet voor de biggetjes kan zorgen, ga ik wel voor mensen zorgen’, vertelt hij thuis in Steenderen, waar hij met zijn jonge gezin woont. Die behoefte om te zorgen zat er al van jongs af aan in. ‘Ik voelde een soort maatschappelijke drang om anderen te helpen.’
Als middelbare scholier deed hij een snuffelstage in een verpleeghuis. ‘Wat me daar opviel was de liefdevolle aandacht van de verzorgenden voor de bewoners.’ Heebink realiseerde zich wel dat het bijzonder was dat hij als puber al feeling had met de zorg.
‘Meer eenvoudig geluk, minder geldingsdrang, meer bewustwording. En minder pamperen: we moeten het leven nemen zoals het komt, niet overal meteen een coach voor inschakelen. En net even wat meer naar onze ouderen omkijken: de kliko van de buurman aan de weg zetten, het gras van de buurvrouw maaien, dan kunnen ze langer zelfstandig blijven en wordt de zorg minder duur.’
Zelf leert hij zijn drie jonge kinderen al dat mantelzorg bij het leven hoort – Heebink heeft nog een grootmoeder – en dat oude mensen aandacht fijn vinden. ‘We onderschatten eenzaamheid wel eens’, vindt hij.
‘Natuurlijk wordt er van alles georganiseerd voor ouderen, maar dat is niet de essentie. Je partner, je vrienden, familieleden vallen weg en zelf kun je steeds minder. Dat is een rouwproces waar niet altijd begrip voor is. En perspectief hebben deze mensen niet meer. Dan kan een beetje aandacht wonderen doen. Te veel mensen realiseren zich dat pas als ze zelf oud zijn.’
Lees hier het hele interview